نوعی رواندرمانی برای افرادی است که تجربه ی طلاق داشته اند یا در حال تجربه ی آن هستند. هنگامی که زوج ها با یکدیگر روابط صمیمانه را آغاز می کنند، هر کدام با مجموعه ای از رؤیاها و انتظارات، وارد رابطه می شوند و هنگامی که این رؤیاها و انتظارات با تنبیه و تجارب استرس زا جایگزین می شوند، ازدواج و رابطه دچار زیان می شود و سرانجام با دلزدگی پایان می یابد. همچنین پس از دلزدگی، در روابط زوج ها و بر زندگی شان، بی اعتمادی، تحقیر، سرزنش، بی توجهی به همديگر وجدایی عاطفی حاکم می شود و در اين شرايط اعضای خانواده، نشانه های افسردگی واکنشی را تجربه می کنند که بعد از بحران طلاق شدت می یابد. بنابراین برخی آموزش های روانی و فرایندهای رواندرمانی نه تنها موجب کاهش نشانه های افسردگی بعد از طلاق می شود بلکه شادکامی، امید به زندگی و بهزیستی روانی اجتماعی افراد را افزایش می دهد و موجب کاهش احساس تنهایی، اضطراب، غم و اندوه در افراد می گردد.