رویکردی بالینی است که در آن یک رواندرمانگر با زوجین کار می کند با هدف بهبود عملکرد دو فرد درون یک بافت ارتباطی مقابل. این رویکرد بر ارزیابی، تغییر رفتار و کوشش های زوج به تعاملات خاص در رابطه شان تکیه دارد. در زوج درمانی راهبردهایی در جهت ارتقاء پذیرش، تحمل تفاوت ها در شخصیت، دیدگاه ها، ارزش ها و روش های گفتگو یکپارچه می پردازد. همچنین این رویکرد به افزایش پذیرش تفاوت های شخصیتی که عاملی برای برخورد همسران است می پردازد.